Beşiktaş, kedi cenneti bir semt. Kedilerin böylesine mutlu olduğu başka bir semt daha görmedim. Bir tane insandan kaçan bir kediye de rast gelmedim bu güne kadar. Hepsi öyle insan canlısı ki, karşılıklı sevginin meyvesi olsa gerek bu. Bu semtte hiç sıkıldığım olmaz benim, kedi olan yerde çok mutsuz olamaz zaten insan. Şöyle bir dolanırım, çıkarım Abbasağa'ya, sarıkız oturur kucağıma, ben de tabi serotonin tavan, Sarıkız benden de mutlu.

Sarıkız Abbasağa'nın yenisi. Parktaki en uysal kedi, pati bile atmıyor, o derece edepli bir hanım. Evden atılmış olduğunu düşünüyorum, diğer sokak kedilerinden epey farklı, çok da temiz bir kız. Hayvanseverler, parktaki kediler için korunaklı kedi evleri yapmışlar. Hergün mama da veriliyor, o yüzden iyi durumda kediler genel olarak. 

Bu Duman benimle aynı mahalleden. Çöp konteynerının yanında, hayvanseverlerin yaptığı kedi evlerinden birinde yaşıyor. O da evden fazla eşyaymışçasına atılanlardan. Kısırlaştırılmış, tırnakları çektirilmiş ev kedisiyken, oysa sokaklarda tırnaksız yaşayabilmek çok daha zor onun için. Tüm bunlara rağmen iyi durumda, hergün karnı doyuyor, soğuklarda apartmanlara sığınıyor. Mahalledeki hayvanseverler bir iki başını okşayınca mutlu oluyor hayvancağız.

Bu zilli de acayip kıskanç bir kedi. Yanındaki kedileri severken, onlara pati atıyor, yalnız kendini sevdirmek istiyor. Tam bir ilgi manyağı, resimde tam belli olmuyor ama bir o kadar da tombul kendisi. Abbasağa'nın bir üst sokağında yaşıyor. Mahalledekiler 15 yaş civarında olduğunu söylüyorlar. 

Bir kap su, bir avuç yemek ve en önemlisi de sevgi, istedikleri çok şey değil. Hani kuş olup gitmek isterdim derler ya, ben de Beşiktaş'ta kedi olmak isterdim. Çünkü sokak hayvanları için bugün hayat bu kadar zorken, onların mutlu oldukları yerlerin olması gerçekten çok değerli. Buraya ilk taşındığımda anlam veremediğim, yollarda kedi mamaları görmek çok güzel. Bir yerin ne kadar gelişmiş olduğunu anlamak için o bölgedeki hayvanlara bakmak yeterli. İnsanları seviyor mu yoksa insanlardan korkuyor mu?